Misschien is het na de huldiging van de verliezend finalisten in de Amsterdamse grachten wat mosterd na de maaltijd. Maar ik wil nog even mijn verhaal kwijt over mijn beleving van De Finale. In Suriname was het half vier in de middag op het moment van de aftrap. Anderhalf uur van te voren had menigeen al een stoeltje gereserveerd onder de partytenten en gespannen dekzeilen bij Het Vat. Zelf kon ik, via via, een stoeltje bemachtigen vlak voor een groot scherm, binnen, onder de airco bij Mamboo.

Wederom bleek Suriname zeer verdeeld. Surinamers die vorige week nog fanatieke Uruguay-aanhangers leken, waren nu ineens fervente Spanje-supporters. Bij elke gele kaart of gemiste kans van het Nederlands elftal steeg er een gejoel op, en dat was best vaak. Het gejoel ging vervolgens over in het scanderen van ‘Spanje, Spanje!’. Dat was het moment waarop de ‘Oranje Surinamers’ weerwoord gaven met ‘Oranje, Oranje!’.

Van een ‘Oranje Surinamer’ kreeg ik de uitleg dat het voor al gemak was wat zijn landgenoten dreef. ‘Als Nederland alsnog wint, vieren ze straks net zo hard feest.’ Iets wat ik vorige week ook al constateerde. Maar het liep dus anders. De Nederlanders dropen af en de ‘Spanje Surinamers’ vierde feest alsof Suriname zojuist wereldkampioen was geworden.

Toen onder de dekzeilen de stoelen al werden opgestapeld en de plastic bekertjes werden aangeveegd. Zag ik daar midden in de ruimte een man van tegen de pensioensgerechtigde leeftijd in een Spaans shirt in een plastic tuinstoel zitten. Glunderend van oor tot oor zijn handen in de lucht. Ik vroeg of hij Spaans was. ‘Uit Barcelona’ was het antwoord. Zijn oprechte blijdschap maakte veel goed.