Suriname is in vele opzichten een divers land. Bekend is natuurlijk hoe de geschiedenis zoveel verschillende culturen en religies bijeenbracht op een bevolking van nog geen half miljoen. Hindoestanen, Creolen, Javanen, Marrons, Indianen (inlanders), Chinezen, Brazilianen en meer vormen de bonte diversiteit van de bevolking.

Ook wat betreft de vogels is Suriname een van de landen met de hoogste diversiteit. Tot nu toe landt er dagelijks een vogel in mijn tuin die ik nog niet gezien had. Soms geel, blauw, roodbruin. Francois Haverschmidt en G. F. Mees (what’s in the name?) hebben ooit het standaardwerk ‘The Birds of Suriname’ samengesteld. Waar de Nederlandse vogelaar af kan met een handzaam vogelgidsje sjouwt zijn Surinaamse collega zich een ongeluk met een uitputtend, geïllustreerd, overzicht van alle 668 in Suriname voorkomende gesnavelde vrienden.

Maar ook qua flora kan het hier niet op. Neem alleen al de vruchten waar ze hier sap van maken. Natuurlijk is hier ook appelsap en sinaasappelsap. Maar wel eens gehoord van mopé, zuurzak (nee ’t is geen ziekte of scheldwoord) of pommerak? Ook allemaal vruchten en de sap stoppen ze in flesjes die je overal kunt kopen. Vooral zuurzak is een favoriet bij mij. En van de lokale groenten in de groenteschotel die ik bij een Chinees restaurant kreeg, herkende ik alleen de wortel en de broccoli. De rest was me volkomen vreemd in uiterlijk en smaak.

Die diversiteit maakt Suriname interessant. Maar echt leuk wordt het pas als bij diezelfde Chinees op beide kanten van de deur een bordje met ‘push’ is geplakt.