Taxi (1):
Mijn taxiprobleem lijkt opgelost. Het nummer van Feros, een vriendelijke maar verlegen hindoestaan, gaf donderdagochtend geen gehoor. Net als vorige week dinsdag moest ik de straat op om een taxi te vinden. Het was kwart voor vijf ’s morgens. Ik voel me niet snel onveilig, maar in het centrum van Paramaribo op dit tijdstip leek me dit gevoel wel engszins op zijn plaats. Het is ook lastig omdat niet elke taxi een bordje taxi draagt en aangezien ze ook geen meters hebben, is het verschil tussen een taxi en een gewone auto met het blote oog niet altijd waar te nemen.

Een op het oog gedrogeerde marron brengt me voor 12,50 SRD naar m’n werk, maar niet alvorens te tanken. Met het knopje aan de binnenkant van het portier doe ik het raam open, de wagen heeft geen airco. Maar als mijn chauffeur redelijk vaart begint te maken, krijg ik het raam niet met dat knopje weer dicht. Ik besluit niks te zeggen. Ik geef hem 2,50 SRD fooi, alleen maar omdat ik niet wil meemaken dat hij zogenaamd geen wisselgeld bij zich heeft.

Op mijn werk krijg ik van een collega het nummer van een betrouwbare centrale. Als ik bel staat er een witte of grijze auto met minder deuken dan een gemiddelde auto hier voor mijn deur, nog voor ik alle sloten erop heb. De auto’s hebben een nummer en een chauffeur met een geel hesje. Tot nu toe niets te kalgen, maar niets is hier vanzefsprekend.