Taxi (2):
Vorige week liep ik langs een vervallen tempel in de buurt van mijn werk. Ik vermoed een bouwwerk van de inheemse bevolking gezien de zonnen en (onaffe) swastika’s die aan inka’s og maya’s doen denken.

Later die week rijd ik met een hindoestaanse taxichauffeur van mijn werk in de richting van de Waterkant, we passeren het vreemde bouwwerk waarin ik me hippiefeestjes met vloeistofprojectoren en waterpijpen kan voorstellen.
“Weet u wat voor een gebouw dat is?” vraag ik aan de bestuurder .
“Ja.” antwoordt hij veelbelovend. Maar daarna blijft het stil.
“Wat dan?” vraag ik dan maar.
Hij begint te lachen maar geeft geen antwoord. Eerst denk ik nog dat dat komt omdat hij zich concentreert op het drukke kruispunt voor de tempel. Maar ook eenmaal veilig aan de overkant blijft hij zwijgen. Ik ga het niet nog eens vragen. Blijkbaar is het geen prater.

Als we al in het centrum zijn, wijst hij ineens op een paar mannen die op dertig meter hoogte in een telefoonmast in aanbouw aan het werk zijn.
“Kijk, die mannen daar! Wat lijken ze klein zo!” roept hij uit. Meer komt er die rit niet meer uit. De tempel blijft vooralsnog een mysterie.