Surinamers zijn gek op vuurwerk, wat dat betreft verschillen ze niet van Nederlanders. Alleen de beleving van die passie voor knallen en glitters is hier net even wat anders. Illegaal vuurwerk bestaat hier niet, knallen lijken niet hard genoeg te zijn en sierpotten niet groot genoeg. Er was wel een speciale telefoonlijn ingesteld waar je terecht kon met klachten over vuurwerk. Maar ondanks dat het soms wel oorlog leek, bleef het op de vuurwerklijn rustig.

Met een aantal collega's was ik uitgenodigd bij een hindoestaanse familie, inclusief kindertjes en een oma. Vanaf een uur of acht werd er al uitbundig vuurwerk afgestoken zoals overal in de stad. En gezien de ingeslagen hoeveelheid hielden ze dat rustig tot ver na twaalf uur vol. Ondertussen voorzag moeder de gasten van soep, was vader nog bezig met het villen van een konijn dat hij die dag had aangereden (het bleek overigens later een soort bever te zijn) en zat oma in de stoel en overzag het geheel in alle rust (hoewel toch vlak naast de stereo).

Terwijl kleine jongetjes van een jaar of vijf en zeven met strijkers in de weer waren, werden wij getrakteerd op kaaimansaté en voor ik het wist, was het twaalf uur. De champagne ging open en werd om bijgelovige redenen geheel gebruikt om de tuin rondom het huis te besprenkelen. Wat maakt het uit. Van sierwerk stapten we over op het betere geknal. Daarna moesten we zingen voor oma, die bleek op nieuwjaarsdag jarig te zijn (zo'n oma heb ik ook gehad).

Had ik al verteld over de honden? De honden vonden het vuurwerk geweldig. Ondanks dat ze, uit veiligheidsredenen, naar hun hok waren gestuurd, konden ze hun nieuwsgierheid niet onderdrukken en staken hun natte neuzen bijkans in een romeinse kaars.

Ook de buurt rukte uit en voor ik het wist stond ik handen te schudden met wildvreemden waaronder ook de advocaat van Bouterse. Oud & Nieuw in Suriname, ik zal het niet snel vegeten.