Hij zou zorgen voor gratis Parbo Bier, en dat was er. Daarmee had de nieuwe president van Suriname zijn eerste belofte ingelost. Voor mij in de bierrij (die tegen alle verwachtingen gestroomlijnd en probleemloos verliep) stond een jonge jongen. Het meisje dat bier uitdeelde vroeg of hij al achttien was. De jongen speelde zo goed als hij kon alsof hij beledigd was en liet haar de tatoeage op de binnenkant van zijn onderarm zien. De jongen bracht het als een overtuigend bewijs van zijn meerderjarigheid. Het Parbo-meisje was niet onder de indruk. Om er vanaf te zijn, of niet flauw te zijn gaf ze hem uiteindelijk toch zijn biertje.

“We staan in de geschiedenis!” zei M. Een soortgelijk gevoel had mij ook bekropen, aanwezig te zijn op een keerpunt in de Surinaamse geschiedenis. Dertig jaar na de coup was de leider van een militaire dictatuur tot president gekozen. En wij staan op zijn feestje waar hij zijn vol zal toespreken, staande op een steenworp van de plek waar de meest omstreden gebeurtenis van de moderne Surinaamse geschiedenis heeft plaatsgevonden en waar hij de hoofdverdachte van is.

Dat besef speelde door mijn hoofd toen ik het Onafhankelijkheidsplein opliep en het podium zag vlak voor Fort Zeelandia. Maar die gedachte verdween op het moment zelf. Er was geen volk dat ademloos naar haar nieuwe leider luisterde. Geen menigte die een mijlpaal in de geschiedenis stond te beleven. Terwijl de nieuwe president sprak zag ik mensen zich losmaken uit de menigte om zich aan te sluiten in de rij voor het bier. Anderen liepen naar de Waterkant om hun behoefte te doen (de naam Waterkant kreeg ineens een nieuwe betekenis). Ik zag moeders met slapende kinderen op hun arm met hun rug naar het podium gekeerd van het plein aflopen. Ik zag mannen met steekwagentje voorbij komen om de verschillende kraampjes te bevoorraden. Niemand leek geïnteresseerd in de man op het podium. De verkoper van schaafijs met stroop had meer bekijks. Ook ik verloor mijn interesse en had pas in de gaten dat hij van het podium was verdwenen toen een oorverdovend en kleurrijk vuurwerk boven de Surinamerivier losbarste.

(Een columnist van De Ware Tijd schreef zoiets als: Bouterse drukt al sinds de jaren tachtig een zwaar stempel op de Surinaamse politiek. Zijn verkiezing tot president zal daarin niet veel veranderen.)