Ik had afgesproken om zondag naar het Suriname Handicraft Festival te gaan. Ik wist eigenlijk niet precies wat ik moest verwachten. Gelukkig zag ik zaterdagavond in het nieuws een korte reportage over het festival dat zich rond Fort Zeelandia afspeelt.

De camera liet wat standjes zien waar voornamelijk vrouwen hun talent toonden op het gebied van traditionele kledij, het maken van kettingen en armbanden, het graveren van glas en houtbewerking. Ik werd er niet heel enthousiast van. De nieuwslezer kondigde de reportage af met “zo, dat weten we dan ook weer”. Ik kon aan zijn blik niet afzien of dit een bedoelde of onbedoelde ventilering van zijn mening was.

Omdat mijn verwachtingen flink naar beneden waren bijgesteld, viel het niet tegen. Echt warm loop ik nog steeds niet voor een uit hout gesneden kaaiman of een van een kokosnoot gefreubelde spaarpot. Maar de muziekinstrumenten waren aardig om te zien en tussen de huisnijverheid had zich ook een enkele kunstenaar verstopt.

Zo komt het dat ik sinds afgelopen weekend de trotse bezitter ben van echte Surinaamse moderne kunst. De kunstenaar, Roberto Tjon A Meeuw, gebruikt sloopmaterialen van o.a. huizen en auto’s om kunst te maken. Het aardige is dat, hoewel de producten zoals slotjes, remblokken en sleuteltjes vrij algemeen zijn, het eindresultaat door zijn kleur en compositie toch typisch Surinaams is.


Van dezelfde kunstenaar kocht ik ook nog onderstaand T-shirt. Wat “pang pang” betekent, werd me pas uitgelegd na aanschaf. Ik twijfel nog of ik het shirt wel naar mijn werk aan kan. Uitleg volgt na terugkeer in Nederland.


Voor meer cultuur in Paramaribo: klik hier