Wie tropen zegt, en muggen, zegt al snel malaria. Malaria komt hier in Paramaribo eigenlijk nauwelijks meer voor. De risicogrens voor Malaria ligt volgens de GGD ongeveer op 100 km vanaf de kust landinwaarts. Minder bekend in Europa maar een veel reëlere angst is de denque-mug, die knokkelkoorts veroorzaakt. Een ziekte die bijna net zo heftig kan zijn als malaria. Op dit moment is er geen uitbraak bekend, dus de kans op besmetting vrij laag.

Op mijn vorige trip heb ik geleerd hoe je een dengue-mug kunt herkennen maar daarvoor moet je er eerst een doodslaan. De muggen hier zijn kleiner en sneller dan Nederlandse muggen en gaan niet, als waren ze levensmoe, ineens een tijdje op een muur zitten uitpuffen waar je ze vervolgens met een opgerold tijdschrift tot pulp slaat. Maar het is toch gelukt een mug tussen mijn handen dood te slaan en aan de gedeeltelijk witte pootjes kon ik vaststellen dat in mijn huis dengue-muggen zijn. En of ze prikken.

De wetenschap dat een mug nooit verder komt dan 300 meter van zijn geboorteplaats, en dat hij, wil hij mij besmetten, eerst een met knokkelkoorts besmet persoon moet prikken voor hij op mij landt, maakt dat ik er niet echt van schrik. Maar het jeukt wel. De beestjes presteren het zelfs je meerdere malen achtereen op bijna dezelfde plaats te steken waardoor zich een klein groepje witte bultjes vormt. Een artistiekeling onder de muggen vond het leuk om mij vier keer te steken en dat te doen in een vrij perfect vierkant van een halve bij een halve centimeter waaromheen zich de bekende rode vlek vormde. Hierdoor leek het alsof iemand met wit garen een rode knoop op mijn bovenarm had genaaid.

Dengue-muggen hebben ook een groot voordeel. Ze zijn alleen overdag (bij licht) actief. Werd ik, toen ik in bed een boekje lag te lezen, nog constant gestoord door een hoog gezoem rond mijn hoofd. Nadat ik het licht uitdeed, heb ik geen mug meer gehoord.