Sommige dingen zijn hier aangenaam, andere minder. Maar de meeste dingen zijn hier gewoon anders, en alleen daarom al vermakelijk. Een korte opsomming:

- Ik was een keer bijna mijn pinpas kwijt. De automaat gaf mij eerst mijn geld, toen een bonnetje en vroeg mij daarna of ik meer transacties wilde doen. Maar toen was ik al weggelopen. Toen ik terug kwam rennen vroeg de automaat of ik meer tijd nodig had. Geld haal je hier overigens beter bij een cambio (wisselkantoor) en niet bij een pinautomaat vanwege een betere wisselkoers.

- De stopcontacten hebben hier drie pinnetjes, maar zien er toch weer anders uit dan in Engeland. Ik meen dat het Amerikaans is.


- Alle tekst op de wasmachine in mijn appartement is in het Portugees. Er zit ook geen cilinder in, maar bewegende delen in het binnenste van de machine zorgen ervoor dat het water in beweging komt.

- Als een lijkwagen passeert, houden de tegenliggers halt. Pas als de lijkwagen voorbij is rijdt men weer verder.

- Gisteren werd de Governor van de Centrale Bank van Suriname begraven een dag voor hij met pensioen zou gaan. Alle medewerkers van de bank zongen een lied van een A4-tje toen de lijkwagen de laatste werplek passeerde.

- Ik krijg hier veel vaker dan in Nederland mensen die ‘verkeerd verbonden’ zijn aan de telefoon. Gisteren kreeg ik een dame aan de lijn die ik niet goed kon verstaan. Pas toen ze begon over een koe die ik van haar zou kopen (of zij van mij) begreep ik dat ze niet de juiste persoon aan de lijn had.

Wordt misschien vervolgd...

Parbo Angels...



of Parbo-engeltje?



Beide foto's zijn gemaakt op maandag 9 augustus op de nationale Dag der Inheemsen in Paramaribo bij de Waterkant.

Stel je voor dat Nederland een paar honderd jaar geleden geen wereldmacht was maar dat er alleen wat keuterboertjes woonden. En stel dat een grote wereldmacht, bijvoorbeeld China, hier met schepen zou zijn gekomen om er grootschalige landbouw te bedrijven. Maar omdat de Nederlanders niet zo sterk waren en steeds dood gingen aan ziekten die de Chinezen meebrachten, brachten de ze slaven en contractarbeiders, bijvoorbeeld Turken en Marokkanen naar hier om op het land te werken.

En stel nou dat anno nu de oorspronkelijke inwoners van Nederland nog maar tien procent van de totale bevolking zouden vormen. En dat de politiek, de cultuur en het straatbeeld gedomineerd werden door afstammelingen van die Turken en Marokkanen die de Chinezen hier naartoe brachten. Stel…

Hoe zou je het dan vinden als die Turken en Marokkanen, om die oorspronkelijke Nederlanders te eren, eenmaal per jaar een feest zouden organiseren. Een soort Koninginnedag. Een dag dat alle Turken en Marokkanen een boerenkiel aantrekken of een boerinnenkapje opzetten. Dat ze blokjes kaas en stamppot eten, maar wel met een lik knoflooksaus. En dat dan in een kraampje een authentiek boertje kleine klompjes graveert waarop dan de naam Karima staat en die ze dan om haar hals draagt. En dat een groepje authentieke boerinnetjes dan een klompendans uitvoert. Waar een groep Turken in boerenkiel dan enigszins beschonken naar staat te kijken.

Hoe lijkt je dat?

Ik kon er niks aan doen, maar daar moest ik aan denken toen ik gisteren op de Dag der Inheemsen langs de Waterkant en het fort liep. Maar ik had daar natuurlijk op een hele andere manier naar moeten kijken. Toch?

Ben je een keer uit de stad en in de wildernis, dan wil je jezelf natuurlijk niet inhouden, dan ga je helemaal los. Maar ook in het oerwoud zijn regels.