Toen Willem Holleeder hoorde dat hij voorlopig niet kan gaan schaatsen, kreeg ik mijn eerste post vanuit Nederland. Via internet blijf je direct op de hoogte van het laatste nieuws, e-mail doet elke afstand ter wereld teniet en ondanks kleine haperingen kun je de hele wereld bellen zolang je tot tien kunt telllen. Maar de post gaat wat je noemt nog ouderwets langzaam.

Ik had mijn krant, NRC Handelsblad, gevraagd of ze mij de internationale weekeditie wilden toesturen, en ik had ook De Groene Amsterdammer verzocht mijn exemplaar naar Paramaribo door te sturen. Vandaag ontving nrc de week van 4 december tegelijk met De Groene van 7 december. Met Priority-logo. Ik ben echt benieuwd waarom het tweeënhalve week moet duren om een pakketje van A naar B te krijgen als KLM om de dag een vliegtuig laat vliegen. Staat er een baal post een dikke week op Schiphol in een container? Gaat de post met een boot? Of ligt het aan de posterijen hier? Vertel het me.

Hè lekker, weekend.

Terwijl jullie lekker aan de koek en zopie zitten en de Hells Angels vrij mogen schaatsen, hier het vervolg van m’n korte aantekeningen:

(4) Honden lopen hier in groepjes over straat (hanggroephonden) en lijken van niemand te zijn. Toch hebben veel van die honden een halsband om. Auto’s remmen niet voor honden maar claxonneren. Als je als Surinaamse hond (dagoe) doof mocht worden, dan zijn je dagen snel geteld.

(5) Ik zit regelmatig bij een taxichauffeur in de auto die met blote voeten achter het stuur zit.

(6) In Suriname zijn geen treinen, geen stations, geen spoor en geen spoorwegovergangen. (Want hoe zou je Surinaamse Spoorwegen moeten afkorten?)

(7) Een Chinees is hier een buurtsuper en geen afhaalrestaurant. Alles voor je dagelijkse behoeften is bij de Chinees voorhanden (ja, ook sambal). Ook als de eigenaar van de winkel geen Chinees is, dan heet de winkel toch een Chinees. Mijn Chinees is een Hindoestaan.

Wordt vervolgd

Vandaag staat op de voorpagina van de Times of Suriname (een krant die ook een Engelstalig katern heeft) een kort bericht over een recidivist die bij een inbraak door de eigenaar van de woning met een stok is uitgeschakeld. Bij het bericht staat een foto. De foto is bij nacht genomen en laat een hek zien. Voor het hek ligt, op zijn zij, met zijn rug naar de kijker toe, de inbreker, bewusteloos. Daarachter staat, met ontbloot bovenlijf, de stok nog in de hand, het slachtoffer met een blik en een houding zo trots, alsof hij zojuist een beer heeft geschoten.

Update: Nu vind ik het bericht met foto zomaar terug op internet. Klik hier.

Gistermiddag heb ik batterijen gekocht in de winkel onder het apartement waar ik verblijf. Een pakje met vier AA-batterijen (voor mijn zaklamp) en een pakje met 2 AAA-batterijen voor de afstandsbediening van de airco (heel belangrijk).

Het meisje dat mij van achter de toonbank helpt, vraagt eerst de prijs van de artikelen aan een collega. Daarna begint ze aan het schrijven van een bonnentje. Aanvankelijk denkt ze dat de prijzen die haar collega heeft genoemd per batterij zijn. Nadat haar collega haar verbetert, lukt het haar niet de twee bedragen goed bijelkaar op te tellen, hoewel ze toch gebruikmaakt van een rekenmachine. Al met al duurt het toch zeker vijf minuten voor ik met mijn batterijen buiten sta.

Buiten spreekt de eigenaar van de zaak mij aan, een Amsterdammer die al sinds 1969 in Suriname woont.
"Is het gelukt?" vraagt hij, niet zonder enig cynisme in zijn stem. "De kassa is stuk, dus moet ik ze wel bonnetjes laten schrijven. Anders weet ik niet waar m'n geld blijft." Hij blijkt slechte ervaringen te hebben met zijn personeel, maar hij haalt er nooit de politie bij want "dat lost niks op". En in één adem door doet hij bij mij zijn beklag over de gaten in de straat, de gaten in de stoep, overstromende dakgoten en meer van die ergernissen zodat ik me begin af te vragen waarom hij hier al zo lang woont.
"Ze kunnen het zelf niet oplossen," voegt hij eraan toe, en wie hij met 'ze' bedoelen laat hij vaag maar is tegelijkertijd heel duidelijk, "en die het wel kunnen die doen het niet."
Maar weggaan uit Suriname is voor hem geen optie, het klimaat hier is hem te lief. Kortom, denk ik, een paradijs voor elke Amsterdammer: lekker weer, maar toch nog genoeg om op te kankeren.

Gisteren was het de saaiste dag tot nu toe. Waren tot nu toe de regenbuien kort en hevig van aard, zondag heeft het van 's morgens vroeg tot laat in de middag aan een stuk door geregend. Geen mooie plaatjes dus vandaag, maar m'n boeken komen zo wel uit.

Tijd voor wat korte aantekeningen bij het land dat tot nu toe nog blijft verbazen:

(1) Het eerste waarover ik me verbaasde is dat ze hier links rijden. Dat wist ik van tevoren niet, en bijna iedereen schijnt dat pas te ontdekken nadat hij hier aankomt. Het is een overblijfsel van het Engelse bewind.

(2) (Taxi)chauffeurs claxonneren preventief bij kruispunten, sommigen zelfs bij alles dat enigszins in de weg zou kunnen raken.

(3) Drankjes worden hier geserveerd met servetjes in plaats van viltjes. Door de hoge luchtvochtigheid beslaat het glas snel er vormt zich zonder servetje al snel een plasje water op tafel. Veel mensen hebben de onbedwingbare behoefte het servetje helemaal rondom de onderkant van het glas vast te plakken.

Wordt vervolgd.

En voor het antwoord op de vraag: wat doen we met Jan Smit met de kerst? klik hier.