6.8.10

Suriname is een prachtig land. De mensen zijn vriendelijk, de natuur is mooi en het klimaat is aangenaam. Als je me vraagt wat je het minst leuk vind aan dit land zeg ik: het vervoer…

Als Amsterdammer zonder rijbewijs vind ik het heerlijk niet afhankelijk te zijn van een auto. Ik fiets overal naartoe, als ik een keer niet wil fietsen pak ik de tram en ik ben blij dat ik nooit in een file sta maar wel altijd kan lezen als ik met de trein naar mijn werk ga. En dan zou ik haast vergeten dat ik ook veelvuldig gebruikmaak van de trottoirs die als vanzelfsprekend door heel Nederland liggen.

Dat trottoirs niet zo vanzelfsprekend zijn, realiseer ik me pas hier. In het centrum van Paramaribo kun je nog wel op de stoep lopen maar iets daarbuiten loop je altijd op de straat of in een berm. Surinamers zijn dan ook bijna allemaal afhankelijk van hun auto. Er rijden hier en daar wel bussen, maar een echte dienstregeling kennen ze hier niet.

Fietsen zie je hier wel, maar heel weinig. Het stukje van mijn huis naar mijn werk is nog geen drie kilometer. Maar zou ik dit fietsen, kom ik hoe dan ook kletsnat aan. Is het niet van het zweet dat hier door de hoge luchtvochtigheid nauwelijks verdampt, dan wel door een tropische regenbui die net zo plotseling kan stoppen als aanvangen.

Voor mijn vervoer ben ik aangewezen op taxi’s. Die zijn hier gelukkig niet zo duur. En het kan leiden tot aardige gesprekjes met de chauffeur. Eentje wist te vertellen dat Javanen altijd gevaarlijk rijden. Na doorvragen nuanceerde hij dat sommige Javanen minder gevaarlijk rijden en dat veel andere chauffeurs die geen Javaan zij ook gevaarlijk rijden. Juist.

Ik moet nog wat gêne overwinnen om echt overal een taxi voor te bellen. Deze week heb ik voor het eerst een taxi bijna een halfuur op me laten wachten toen ik op weg van mijn werk naar huis wat eten ging afhalen bij Indisch restaurant Sarinah. De volgende stap is dat ik mij thuis laat ophalen om me vervolgens door de drive thru Roopram te laten rijden voor een in folie verpakt portie roti. Maar zo ver ben ik nog niet.

4.8.10

In 2007 nam ik onderstaande foto. Ik dacht dat dit huis, zoals ik dat van veel huizen in Paramaribo dacht, binnenkort wel afgebroken zou worden.


2007

Maar zie, deze week maakte ik bijna dezelfde foto van hetzelfde huis en er zit zo waar een verse lik verf op. Deze opknapbeurt staat niet op zich. Meer huizen zijn opgeknapt (en een enkel huis is ook afgebroken). Ook de grote houten kerk, een uniek monument, die twee jaar geleden nog leek te staan wegrotten is geheel gerestaureerd. Afgelopen week zijn ook de steigers weggehaald. Ook daarvan moet ik binnenkort maar weer een verse foto maken.


2010

3.8.10

Wie tropen zegt, en muggen, zegt al snel malaria. Malaria komt hier in Paramaribo eigenlijk nauwelijks meer voor. De risicogrens voor Malaria ligt volgens de GGD ongeveer op 100 km vanaf de kust landinwaarts. Minder bekend in Europa maar een veel reëlere angst is de denque-mug, die knokkelkoorts veroorzaakt. Een ziekte die bijna net zo heftig kan zijn als malaria. Op dit moment is er geen uitbraak bekend, dus de kans op besmetting vrij laag.

Op mijn vorige trip heb ik geleerd hoe je een dengue-mug kunt herkennen maar daarvoor moet je er eerst een doodslaan. De muggen hier zijn kleiner en sneller dan Nederlandse muggen en gaan niet, als waren ze levensmoe, ineens een tijdje op een muur zitten uitpuffen waar je ze vervolgens met een opgerold tijdschrift tot pulp slaat. Maar het is toch gelukt een mug tussen mijn handen dood te slaan en aan de gedeeltelijk witte pootjes kon ik vaststellen dat in mijn huis dengue-muggen zijn. En of ze prikken.

De wetenschap dat een mug nooit verder komt dan 300 meter van zijn geboorteplaats, en dat hij, wil hij mij besmetten, eerst een met knokkelkoorts besmet persoon moet prikken voor hij op mij landt, maakt dat ik er niet echt van schrik. Maar het jeukt wel. De beestjes presteren het zelfs je meerdere malen achtereen op bijna dezelfde plaats te steken waardoor zich een klein groepje witte bultjes vormt. Een artistiekeling onder de muggen vond het leuk om mij vier keer te steken en dat te doen in een vrij perfect vierkant van een halve bij een halve centimeter waaromheen zich de bekende rode vlek vormde. Hierdoor leek het alsof iemand met wit garen een rode knoop op mijn bovenarm had genaaid.

Dengue-muggen hebben ook een groot voordeel. Ze zijn alleen overdag (bij licht) actief. Werd ik, toen ik in bed een boekje lag te lezen, nog constant gestoord door een hoog gezoem rond mijn hoofd. Nadat ik het licht uitdeed, heb ik geen mug meer gehoord.

2.8.10

Ik had afgesproken om zondag naar het Suriname Handicraft Festival te gaan. Ik wist eigenlijk niet precies wat ik moest verwachten. Gelukkig zag ik zaterdagavond in het nieuws een korte reportage over het festival dat zich rond Fort Zeelandia afspeelt.

De camera liet wat standjes zien waar voornamelijk vrouwen hun talent toonden op het gebied van traditionele kledij, het maken van kettingen en armbanden, het graveren van glas en houtbewerking. Ik werd er niet heel enthousiast van. De nieuwslezer kondigde de reportage af met “zo, dat weten we dan ook weer”. Ik kon aan zijn blik niet afzien of dit een bedoelde of onbedoelde ventilering van zijn mening was.

Omdat mijn verwachtingen flink naar beneden waren bijgesteld, viel het niet tegen. Echt warm loop ik nog steeds niet voor een uit hout gesneden kaaiman of een van een kokosnoot gefreubelde spaarpot. Maar de muziekinstrumenten waren aardig om te zien en tussen de huisnijverheid had zich ook een enkele kunstenaar verstopt.

Zo komt het dat ik sinds afgelopen weekend de trotse bezitter ben van echte Surinaamse moderne kunst. De kunstenaar, Roberto Tjon A Meeuw, gebruikt sloopmaterialen van o.a. huizen en auto’s om kunst te maken. Het aardige is dat, hoewel de producten zoals slotjes, remblokken en sleuteltjes vrij algemeen zijn, het eindresultaat door zijn kleur en compositie toch typisch Surinaams is.


Van dezelfde kunstenaar kocht ik ook nog onderstaand T-shirt. Wat “pang pang” betekent, werd me pas uitgelegd na aanschaf. Ik twijfel nog of ik het shirt wel naar mijn werk aan kan. Uitleg volgt na terugkeer in Nederland.


Voor meer cultuur in Paramaribo: klik hier